H λέξη εξαντλείται ως πράγμα

Και τότε το πράγμα υπάρχει

εξ αρχής.

Άγλωσσοι οι ποιητές

γίνονται ποιητές

Έτσι όπως εγώ τους θέλω.

Η Ελένη Βακαλό θέλει τον ποιητή να γεννιέται  μέσα  από το αρχέγονο, ασυνείδητο και συγκινησιακό κομμάτι της γλώσσας, εμείς θέλουμε τα παιδιά μας να συνειδητοποιήσουν ότι με το σύγχρονο λόγο τους στοχεύουν στη συνείδηση  και στη συγκίνηση της επίπεδης καθημερινότητά μας. Και είμαστε ευτυχείς, όχι μόνο γιατί άλλη μια μαθήτρια της Α΄λυκείου του Σχολείου μας, η Ζαχοπούλου Σωτηρία, πήρε τιμητική διάκριση από τον Λαογραφικό Όμιλο Μελίκης Ημαθίας, αλλά κυρίως επειδή μας έκανε να αισθανόμαστε άνθρωποι με τον τρόπο του Πεσσόα : «άνθρωπος που έχει ψυχή, δεν έχει ηρεμία/ άνθρωπος που βλέπει, είναι αυτό που βλέπει/άνθρωπος που νιώθει, δεν είναι αυτό που νιώθει».

 

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Δεν αλλάζει ο κόσμος μάτια μου,

Δεν αλλάζει

Μονάχα τα παιδιά αλλάζουνε

Με την ταξιδιάρικη ψυχή τους

Βλέπουν τα πάντα όμορφα.

Δεν ακούνε τις λέξεις

Γιατί οι λέξεις πληγώνουν

Τις νιώθουν

Η ταξιδιάρα, ατίθαση ψυχή τους  αλλάζει σχήματα

Τους πάει σ΄έναν  κόσμο βουβό .

Χωρίς λέξεις, μόνο συναισθήματα